P(r)ietpraat: Rust en corona in Amsterdam

In mijn vorige column schreef ik onder titel ‘Rust roest’ wat Amsterdam dreigt als de verbodspolitiek (‘alles wat leuk is zijn we tegen’) van deze gemeenteraad nog verder wordt omgezet in concrete daden. De Australische stad Sydney heb ik daarvoor als vergelijking gebruikt.

Ook deze stad ging gebukt onder politieke druk van links-groene georiënteerde partijen om te komen tot het terugdringen van overlast door kroegen, uitgaanscentra, prostitutie, bezoekers van cruiseschepen, Air BnB en alles wat dies meer zij. Gevolg in Sydney: een stad waar langzaam het bruisende uitgaansleven plaats maakte voor dodelijke rust.

Wat heeft dat nu met Amsterdam en de corona-pandemie te maken? Nou, heel veel! Amsterdam – en in het bijzonder dus de Amsterdamse gemeenteraad – wordt op haar wenken bediend om te ervaren wat het betekent als de rust naar de stad komt. Ik geef toe, de aanleiding is niet alledaags en wel heel ernstig, maar toch.

Ik heb zelf de proef op de som genomen en ben op een van de eerste ‘mooi’ corona-zondagen door de stad geslenterd. Afschuwelijk te zien dat in de PC Hooftstraat er niemand, maar dan ook werkelijk niemand, loopt te slenteren. Geen winkelend publiek, want de winkels zijn dicht. Geen leven in de brouwerij. En geen verkeer op straat.

In de Leidsestraat is evenmin veel volk te ontwaren, hoewel daar nog wel wat mensen over straat slenteren. De politie rijdt langzaam over de trambaan en houdt halverwege fietsers staande. Een reprimande: fietsen is verboden. Sinds wanneer komen we nog een agent in deze straat tegen om een bekeuring uit te delen of een reprimande te geven? Even verderop wordt een Duitse automobilist, die verkeerd is gereden, door agenten de weg gewezen. Ook voor de politie zijn het bijzondere tijden: relatief weinig drukte, weinig verkeer en dus veel minder aanrijdingen en ongelukken; minder inbraken, want iedereen blijft thuis. Zo heeft dus elk nadeel ook z’n voordeel, zou Cruijff hebben gezegd.

Tenslotte nog een bezoek aan het Wallengebied: geen (rolkoffer)toerist, slenteraar of cruiseschippassagier te bekennen en alles dicht. Een doodse buurt. Alles wat met leven en levendigheid te maken kan hebben is weg. De hotels die ik passeer zijn dicht, het is overal uitgestorven. Een enkele taxi rijdt doelloos rond.

Nu het leven uit Amsterdam wegstroomt, doemt natuurlijk de vraag op wat de stad eigenlijk zou zijn zonder al die drukte. Dit uiteraard met z’n negatieve bijeffecten, waar door een groot aantal politieke groeperingen en pressiegroepen tegen wordt gestreden. Amsterdam verwordt tot een spookstad, die je beter maar kunt ontvluchten. Economisch raakt de stad in het slop. De toeristenbelasting op overnachtingen valt weg; restaurants sluiten hun deuren of gaan failliet; winkelen is er niet meer bij want er is geen volk meer op straat en buitenlanders mijden de binnenstad. Parkeertarieven gaan omhoog, maar dat levert niets op, want er is geen auto te bekennen. Resultaat: de stad wordt opgezadeld met financiële gaten van tientallen miljoenen euro’s.

De corona-pandemie moet de gemeente Amsterdam aan het denken zetten. De gemeenteraad moet haar ogen openen: wat voor effecten treden op wanneer men kiest voor maatregelen die de stad in een toestand van min of meer permanente rust brengen? Het wordt nu in een paar weken wel heel erg snel duidelijk wat daarvan de sociaaleconomische effecten zijn. De gemeenteraad wordt op haar wenken bediend. Dat leefbaarheid in Amsterdam niet mag ondersneeuwen is zonneklaar, maar deze corona-effecten zijn hopelijk voor de bestuurders van Amsterdam (en overigens ook andere steden!) wel een wake up call. Zo zie je maar dat rust ook weer heel erg betrekkelijk is.

Piet Jorritsma