P(R)IETPRAAT – Klimaatridders
In Nederland moeten op alle fronten milieumaatregelen worden getroffen. En dat betekent: véél investeren, door zowel het bedrijfsleven als de gewone burger. Burgers worden blij gemaakt met isolatieprogramma’s voor hun huis, aardgas is taboe verklaard en elektrisch rijden moet in de lift. Maar we moeten daarvoor natuurlijk wel de knip trekken.
Populistische klimaatridders Ed Nijpels (VVD) en Diederik Samsom (PvdA) – het zijn natuurlijk altijd politici in ruste – zijn aanvoerders van deze klimaatbeweging. Samsom gaat zelfs zover dat hij het normaal vindt dat de gewone burger desnoods maar een extra hypotheek moet afsluiten om klimaatinvesteringen te bekostigen. En wat levert het op? Nederland kan als braafste jongetje van de Europese klas met een bijdrage van 3 tienduizendste graad de opwarming van de aarde temperen.
Zodra er maar iets over resultaten van de discussies aan de klimaattafels naar buiten kon worden gebracht, stonden de klimaatridders in de schijnwerpers. Bij alle praatprogramma’s werd de voorstanders van de maatregelen een podium geboden. En wat is hiervan het effect: beeldvorming die een eigen leven leidt en ook een geheel eigen dynamiek kent.
Wetenschappers en klimaatexperts laten ook tegengeluiden horen. Door deze kritische volgers van het klimaatdebat wordt openlijk getwijfeld aan de haalbaarheid van de klimaatdoelstellingen. Maar wat nog veel belangrijker is: ze twijfelen openlijk over de (wetenschappelijke) onderbouwing van de CO2-verhalen. Emotie voert de boventoon en wint het blijkbaar van de wetenschap.
Een soortgelijke beeldvorming en dynamiek kent de discussie over de invoering van een ja-sticker in Amsterdam om de verspreiding van reclamefolders een halt toe te roepen. Daar heeft de Partij voor de Dieren het standpunt ingenomen dat folders vaak ongevraagd worden bezorgd én dat folders enorme vervuilers zijn. Door het plakken van een ja-sticker kan een burger kenbaar maken of hij of zij prijs stelt op reclamedrukwerk. Inmiddels werkt de (politieke) lobby als een inktvlek door in Nederlandse steden. Ook hier voert onkunde de boventoon.
Kenners weten dat achter iedere folder geen boom schuil gaat. Het is nog altijd zo dat er in West-Europa al jaren jaarlijks gemiddeld aantal 4.000 vierkante kilometers bos bij komt. En niet te vergeten: papieren folders worden gemiddeld 7 keer gerecycled en weer als grondstof ingezet voor nieuw te produceren papier.
De klimaatmaatregelen én de ja-sticker voor reclamedrukwerk hebben beide te maken met opgeblazen beeldvorming die een compleet eigen leven leidt. Feiten verliezen het van de (politieke) emotie. En schreeuwers die het juiste podium wordt geboden hebben ogenschijnlijk het gelijk aan hun kant. Tegengeluiden: ho maar! Daar bouwen we dan onze klimaatmaatregelen op. Ik ben er voorstander van om voor de folder én het meegaan met de klimaatmaatregelen aparte, goed zichtbare, stickers op de deur te plakken. Ik voorspel dat de klimaatsticker het verliest van foldersticker.
