P(r)ietpraat: Amsterdam huilt
In 1964 zong zwarte Riek het lied ‘Amsterdam huilt waar het eens heeft gelachten’. Dit liedje schoot me te binnen toen ik aankondiging zag van de gemeente Amsterdam om reclames voor fossiele producten te weren uit het stadsbeeld. Weer zo’n ‘we willen het goede voorbeeld geven’-actie. Maar als ik daar wat langer over nadenk dan zit er in die stad toch echt iets verkeerd.
Het gemeentebeleid is er al een aantal jaren op gericht om alle kleur uit de stad weg te halen. Toeristen worden als ballast gezien; de binnenstad moet weer terug naar de Amsterdammers. Rijke en GroenLinkse yuppen eigenen zich, gesteund door de GroenLinkse politiek, dit publieke gebied toe. Niets is te dol om via gemeentelijke verordeningen de zaken naar hun hand te zetten. Maar o wee als het te dichtbij komt: de windmolen is dé energie opwekker, maar niet in mijn tuintje.
De toerist is verdwenen, hotels staan leeg, restaurants moeten hun deuren sluiten en De Bijenkorf snakt naar kopers. Geen cruiseschip of Chinese toerist meer te bekennen. Auto’s uit de stad jagen met torenhoge parkeertarieven. De kleur verdwijnt uit de stad. De Wallen zijn leeg; geen slenterende toeristen meer die genieten van vertier en vermaak, of zich vergapen aan neonlicht en levende reclames. Een saaie buurt is het geworden, waar alleen nog kleurloze (import) Amsterdammers wonen. Die vinden dat hún stad is teruggegeven aan diegene die daar recht op hebben. De coronapandemie heeft haar werk gedaan: Amsterdam is op haar wenken bediend om te ervaren hoe snel je een kleurloze stad kunt maken. Een geluk bij een ongeluk als je zo’n gemeentebeleid voert?
Een paar jaar geleden was de aandacht van het GroenLinkse college gericht op het uitbannen van de folders. Reclame is blijkbaar niet van deze tijd. Wat daarvoor in plaats komt is een hele Google- en Facebook-generatie die, zonder dat ze het zelf door hebben overigens, energieverslindende en milieubelastende datacenters aanjagen. En dat alles blijkt veel slechter te zijn dan het verspreiden van folders. En dat is de generatie die in de GroenLinkse gemeenteraad van Amsterdam zit.
Als we nu in Amsterdam ook beginnen om alle reclames van fossiele producten te weren dan komen we uit op abri’s zonder buitenreclame in de kleur grijs en kan de reclameindustrie haar deuren wel sluiten. Want geloof me: als je maar lang genoeg blijft zeuren over de herkomst van de reclame, dan verlies je elke vorm van inspiratie. Er is altijd wel op de een of andere manier een link te leggen naar de fossiele wereld. De stad wordt kleurloos en onaantrekkelijk. ‘Amsterdam huilt, want weg is de gein’, zong zwarte Riek.
Piet Jorritsma, directeur PaperChainManagement
